Over here
Come slowly
Come slowly to me
I've been waiting
Patient
Patiently
I didn't
But now I can see

That there's a way out
That there's a way out

That there's a way out
That there's a way out
That there's a way out

I will find you.

Κλείσαμε 17 χρόνια σε αυτόν τον πλανήτη λοιπόν.

Να μου το θυμηθείς, τα καλύτερα έρχονται...

Χρόνια μου Πολλά!

Όταν σωπαίνουνε οι φόβοι ελευθερώνεσαι

Όταν σωπαίνουνε οι φόβοι απλά δίνεσαι, εμπιστεύεσαι, αγαπάς κι αφήνεσαι.

Μερικές φορές

Είναι μερικές στιγμές που δε θέλω να μιλήσω με κανέναν. 

Ούτε με φίλες, 

ούτε με γνωστούς, 

ούτε με αγνώστους. 

Δε θέλω καμιά επικοινωνία. Εκείνες τις στιγμές δε θέλω να μου μιλάς. 

Γιατί απλά θα απογοητευτείς. 

Κι εγώ απλά θέλω την ησυχία μου. 

Εκείνες τις στιγμές δεν είμαι χαρούμενη.

Δεν είμαι ούτε λυπημένη, όμως.

Βρίσκομαι σε μια ενδιάμεση κατάσταση, αδράνειας πιθανώς. Δεν χαίρομαι γι'αυτό το γεγονός. 

ούτε για εκείνο.

Ενώ θα... έπρεπε. Γι'αυτό είναι η φίλοι εξάλλου, έτσι?

δεν είμαι κακός άνθρωπος. Μπορεί να σκέφτομαι κακά πράγματα sometimes. 

Αλλά το κακό είναι σχετικό... αφού για μένα μπορεί να είναι και για σένα όχι.

Δεν έχω την ανάγκη να φύγω κάπου, όπου δε θα με ξέρει κανείς. 

Δεν ωφελεί.

Μερικές φορές θα 'θελα να είμαι αόρατη. 

Πάω στοίχημα ότι θα έχει πολύ ενδιαφέρον,

ξέρεις, να παρατηρείς τους ανθρώπους, επίμονα, χωρίς φόβο

να βλέπεις ποιοι είναι στην πραγματικότητα και ποιοι φαίνεται να είναι.

Κάτι τέτοιες στιγμές, θέλω απλά ησυχία. 

Κάτι τέτοιες στιγμές, κράτα τις ανούσιες μαλακίες για την πάρτη σου.

Goodbye Summer.

όλα και τίποτα.

Η σημερινή βραδιά ήταν μαγική... Γιατί το να έχεις κάποιον μπροστά σου να σου λέει αλήθειες μεγάλες, που να μην φοβάται να τις πει, είναι μαγεία. Είναι έμπνευση. Μπορεί να έχει πρόβλημα το μυαλό μου, δεν ξέρω. Μάλλον είναι κολλημένο. Κάποιες φορές υποτιμώ τον εαυτό μου και το μυαλό μου, ενώ δεν αξίζει. Νιώθω ένα τίποτα χωρίς λόγο. Φοβάμαι χωρίς λόγο. Εξάλλου, εάν δεν πονέσεις από τη ζωή δε θα μάθεις. Η αλήθεια πονάει. Αλλά πρέπει να την αντιμετωπίσω. Είμαι έτοιμη να την αντιμετωπίσω και να αλλάξω. Ο άνθρωπος λένε δεν αλλάζει. Αλλά βελτιώνεται. Και, μα τον θεό, εγώ θα με βρω. Γιατί δε γουστάρω να νιώθω πια χαμένη...

slip away

like the whispering wind you sent to me
like the hopeless time you gave to me
I watched your dreams all slip away
I watched your dreams all slip away
there's a hopeless place inside my heart
when I look inside I see where we are
like the whispering wind in the top of my trees
i will watch the sky come following me
like the rain on my windows late every night
like the hope I have for us every time
it's like the whispering wind in the top of the trees
I see it sway as you come for me

there's a whispering wind I feel it inside
like a place I can feel but never will see
let a whisper come touch you come touch every thing
I stand in the way of the things I can be
let the whispering wind come lift us away
let it push us apart if we wish to stay
you're my sweetness my baby my love for all time
like the whispering wind it makes you all mine
like the whispering wind you stand here with me
like the whispering wind you stand here with me
I see your dreams all slip away
slip away
slip away
slip away

a poison ring.

Love not our love
love isn't supposed to be this way
love is a poison ring
and love has poured you drinks
now love waits for you to sleep
don't lend it to a friend
'cause you may never see that friend again
don't bother with a cover 'cause love can
pick out the fakes
but that's not our love
not our love
this crime of love
love isn't supposed to be this way
love will sting and love will burn
love will steal all you've learned
yes it will but not our love
sometimes in your back
and sometimes in your heart
it's a double edged sword
don't you bother with a cover
'cause in a crowd love can pick out the fakes
but that's not our love
not our love
(and the girls sing along) do you hear this cry for
love
do you see this crime of love
love waits for you to sleep
don't lend it to a friend
you can easily pick out the fakes
don't you see this crime of love
this crime of love holds you here
sting burn steal learn
don't turn your back on my heart
you can easily pick out the fakes

Memoirs of a girl.

Στο δρόμο για το σπίτι σήμερα, παρατήρησα ένα δέντρο. Βασικά, όχι δέντρο ακριβώς, αλλά ένα μεγάλο όμορφο φυτό με ροζ λουλούδια. Το δημοτικό μου ήταν γεμάτο με τέτοια φυτά, όπως και με όλων των ειδών τα δέντρα, εφόσον ουσιαστικά βρισκόταν στην αρχή του δάσους. Φανταστική περιοχή...

Θυμάμαι λίγο πιο μακριά υπήρχε ένα ξύλινο σπίτι -παρατημένο φαινόταν- και κατά καιρούς βλέπαμε έναν ηλικιωμένο κύριο εκεί κοντά. Το τι σενάρια φτιάχναμε, δε λέγεται! Ότι και καλά αυτό το σπίτι ήταν στοιχειωμένο και αυτός ο γεράκος σκότωνε όποιο παιδάκι προσπαθούσε να εξερευνήσει το παράξενο σπίτι... (Ακόμη δεν είχαμε αρχίσει να βλέπουμε θρίλερ...) 

Επίσης, μας πήγαιναν εκδρομή σε μια περιοχή μέσα στο δάσος. Για να φτάσουμε κάναμε αρκετό δρόμο. Περνούσαμε μέσα από το δάσος και ανηφορίζαμε για λίγο. Τότε δεν είχε δέντρα, μονάχα ξερά χόρτα και μεγάλες, ατσούμπαλα τοποθετημένες πέτρες. Όταν φτάναμε, περνούσαμε μια μικρή ξύλινη πόρτα. Η ατμόσφαιρα ήταν καθαρή και το πράσινο των δέντρων πανέμορφο. Το κελάηδισμα των πουλιών ολοκλήρωνε διακριτικά το όμορφο τοπίο. Δύο-τρεις κούνιες, μια τραμπάλα, μια μικρή τσουλήθρα και κάτι άλλα παράξενα παιχνίδια άραζαν ανέπαφα στο ξερό έδαφος. Ήταν σαν να ζωντάνευαν κάθε φορά που τα παιδιά έπαιζαν μαζί τους. Σαν να ήταν νεκρά όλον τον υπόλοιπο χρόνο.

Παραπέρα, ένα μεγάλο ξύλινο υπόστεγο που προστάτευε από τον ήλιο δύο-τρία μεγάλα σε μήκος τραπέζια, στα οποία φυσικά τρώγαμε το κολατσιό μας. Όταν τελείωνε, κι άλλο παιχνίδι ερχόταν να κάνει τη μέρα ακόμη πιο χαρούμενη...

Θυμάμαι μια φορά ότι είχαμε βρει κρεμασμένα από ένα δέντρο κάτι κόκαλα. Προφανώς, κάποιοι κυνηγοί τα είχαν αφήσει εκεί. Αλλά ως μικρά που ήμασταν, δε σκεφτόμασταν το λογικό...

Η φαντασία οργίαζε κι εμείς από τη μια στιγμή στην άλλη γινόμασταν εξερευνητές ενός αλλόκοτου κόσμου. Το μόνο που χαλούσε αυτή τη φαντασίωση ήταν ένα μεγαλούτσικο γήπεδο μπάσκετ αρκετά μέτρα βορειότερα, που κάθε φορά γέμιζε με παιδικά, ανέμελα γέλια.

VB

Precious
I feel precious
Ways of the unknown true
Bathing
In your present
I despise what isn't you

Precious
I feel precious
Writhing in the way
Dripping
Onto slivers
Screaming for screaming sake

Precious
I feel precious
And so afraid
Cracking
Slowly cracking
Under the (nearray? ? ? )

Precious
I feel precious
Writhing in the way
Dripping
Onto slivers
Screaming for screaming sake

i'm so tired of being good.

Έχω βαρεθεί τους συμβιβασμούς. Ναι, είμαι χαζή γιατί φοβάμαι ότι θα χάσω και τους λιγοστούς ανθρώπους που έχω στη ζωή μου. Αλλά πραγματικά, βαρέθηκα να κάνω πίσω. Βαρέθηκα να μη μιλάω. Αν μιλήσω θα φανώ κακιά, αχάριστη. Αλλά με πνίγει. Δεν το καταλαβαίνεις? Έρχεται η ώρα που το ηφαίστειο θα εκραγεί και, δε νομίζω ότι θα μείνει κάποιος δίπλα του, έτσι? 

κόλλημα.

Αυτο-απόρριψη

Βρισκόμουν εκεί από την πρώτη στιγμή,
στην αδρεναλίνη
που κυκλοφορούσε στις φλέβες των γονιών σου
όταν έκαναν έρωτα για να σε συλλάβουν,
και μετά στο υγρό
που η μητέρα σου έστελνε στη μικρή καρδιά σου
όταν ακόμα ήσουν απλώς ένα παράσιτο.

Έφτασα σ' εσένα προτού μπορέσεις να μιλήσεις,
προτού ακόμα μπορέσεις να καταλάβεις κάτι
απ' αυτά που σου έλεγαν οι άλλοι.
Βρισκόμουν εκεί όταν, αδέξια,
προσπαθούσες να κάνεις τα πρώτα σου βήματα
εμπρός στο πειραχτικό και γελαστό βλέμμα όλων.
Όταν ήσουν απροστάτευτος κι εκτεθειμένος,
όταν ήσουν ευάλωτος κι είχες ανάγκη.

Μ' έφερε στη ζωή σου
το χέρι της μαγικής σκέψης
με συνόδευαν...
οι προλήψεις και τα ξόρκια,
τα φετίχ και τα φυλαχτά...
οι καλοί τρόποι, οι συνήθειες και η παράδοση....
οι δάσκαλοί σου, τα αδέρφια σου και οι φίλοι σου...

Προτού μάθεις πως υπήρχα
διαίρεσα τη ψυχή σου σ' ένα κόσμο φωτός και έναν κόσμο σκότους.
Έναν κόσμο για το καλό και έναν για τα υπόλοιπα.

Εγώ σου έφερα τα συναισθήματα της ντροπής,
σου έδειξα όλα τα μειονεκτήματά σου,
τις ασχήμιες σου,
τις ανοησίες σου,
τα δυσάρεστα όλα.
Εγώ σου κρέμασα την ταμπέλα "διαφορετικός"
όταν σου είπα για πρώτη φορά στο αυτί
ότι κάτι δεν πήγαινε εντελώς καλά σ' εσένα.

Υπάρχω πριν από τη συνείδηση,
πριν από την ενοχή,
πριν από την ηθική,
πριν από τις αρχές του χρόνου,
πριν ακόμα ο Αδάμ ντραπεί για το κορμί του
όταν αντιλήφθηκε ότι ήταν γυμνός...
και το κάλυψε!

Είμαι ο απρόσκλητος μουσαφίρης,
ο ανεπιθύμητος επισκέπτης,
και ωστόσο,
είμαι πρώτος που ήρθα και τελευταίος που θα φύγω.
Έγινα ισχυρός με το καιρό
ακούγοντας τις συμβουλές των γονιών σου
για το πως θα θριαμβεύσεις στη ζωή.

Παρατηρώντας τις αντιλήψεις της θρησκείας σου,
που σου λέει τί να κάνεις και τί να μην κάνεις,
για να σε δεχτεί ο Θεός στις αγκαλιές του.
Υποφέροντας απάνθρωπα αστεία
των συντρόφων σου στο σχολείο
όταν γελούσαν με τις δυσκολίες σου.
Υπομένοντας τις ταπεινώσεις από τους ανωτέρους σου.
Παρατηρώντας την άχαρη μορφή σου στον καθρέφτη
και συγκρίνοντάς τη με την εικόνα των "διασήμων"
που βγαίνουν στην τηλεόραση.

Και τώρα, επιτέλους
έτσι όπως είμαι δυνατός,
και για τον απλό λόγο
ότι είμαι γυναίκα,
ότι είμαι νέγρος,
ότι είμαι εβραίος,
ότι είμαι ομοφυλόφιλος,
ότι είμαι ανατολίτης,
ότι είμαι ανάπηρος,
ότι είμαι ψηλός, κοντός ή χοντρός...
μπορώ να σε μεταμορφώσω
σ' ένα σωρό σκουπίδια,
σε παλιοσίδερα,
σε αποδιοπομπαίο τράγο,
στον παγκόσμιο υπεύθυνο,
σ' έναν καταραμένο
μπάσταρδο
μιας χρήσης.

Γενεές και γενεές ανδρών και γυναικών
με υποστηρίζουν.
Δεν μπορείς να ξεφύγεις από μένα.

Η θλίψη που προξενώ είναι τόσο ανυπόφορη που
για να με αντέξεις
πρέπει να μεταδώσεις στα παιδιά σου,
ώστε εκείνα να με περάσουν στα δικά τους παιδιά,
στους αιώνες των αιώνων.

Για να βοηθήσω εσένα και τους απογόνους σου
θα μεταμφιεστώ σε τελειομανία,
σε υψηλά ιδανικά,
σε αυτοκριτική,
σε πατριωτισμό,
σε ηθικές αξίες,
σε καλές συνήθειες,
σε αυτοέλεγχο.

Η θλίψη που σου προξενώ είναι τόσο έντονη
που θα θελήσεις να με αρνηθείς
και, γι αυτό,
θα προσπαθήσεις να με κρύψεις πίσω από τα πρόσωπά σου,
πίσω από τα ναρκωτικά,
πίσω από τη μάχη σου για το χρήμα,
πίσω από τις νευρώσεις σου,
πίσω από την απρόσωπη σεξουαλικότητά σου.
Δεν έχει σημασία τί κάνεις, όμως,
δεν έχει σημασία πού πηγαίνεις.
Εγώ θα είμαι πάντα εκεί,
πάντοτε παρών.
Γιατί ταξιδεύω μαζί σου
μέρα και νύχτα,
ακούραστα,
δίχως όρια.

Εγώ είμαι η βασική αιτία της εξάρτησης,
της κτητικότητας,
της πίεσης,
της ανηθικότητας,
του φόβου,
της βίας,
του εγκλήματος,
της τρέλας.

Εγώ σου δίδαξα το φόβο της απόρριψης
κι εγώ περιόρισα την ύπαρξή σου σ' αυτό το φόβο.
Από εμένα εξαρτάται το αν θα εξακολουθήσεις να είσαι
αυτό το άτομο που το γυρεύουν, το λατρεύουν,
το χειροκροτούν, ο ευγενικός και ο ευχάριστος
που είσαι σήμερα για τους άλλους.
Από εμένα εξαρτάσαι,
γιατί εγώ είμαι το μπαούλο όπου έχεις κρύψει
εκείνα τα πιο δυσάρεστα πράγματα,
τα πιο γελοία,
τα λιγότερο επιθυμητά κι από σένα τον ίδιο.

Χάρη σ' εμένα
έμαθες να συμβιβάζεσαι
με αυτά που σου δίνει η ζωή,
γιατί , τελικά,
οτιδήποτε και αν ζήσεις θα είναι πάντοτε παραπάνω
απ' αυτό που νόμιζες ότι αξίζεις.

Το μάντεψες, έτσι δεν είναι;

ΕΙΜΑΙ... ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΡΡΙΨΗΣ
ΠΟΥ ΝΟΙΩΘΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ.

Πρόσεχε τι αντιλαμβάνεσαι.

Αν ο,τι βλέπεις ταιριάζει "γάντι" με
 την πραγματικότητα που περισσότερο σε βολεύει...

ΤΟΤΕ ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ.

stop and stare.

Τον τελευταίο καιρό νιώθω πολύ παράξενα. Πολύ μπερδεμένα και δεν μπορώ να βρω την άκρη του νήματος, η οποία δεν είναι και σίγουρο αν υπάρχει. 

Όμως κατάλαβε αυτό αν το αντέχειςστην ταινία της ζωής αυτής δεν είσαι πρωταγωνιστής μα σκηνοθέτηςπάντα θα υπάρχει κάποιος να σου βγαίνει από πάνωμα μάθε με μαεστρία να τον κόβεις απ'το πλάνοσε μπαράζ,απάντων των σκηνών κράτα όποιες θέλεις για κάνεις της ζωής σου το μοντάζκάντα όλα πέρα,περίμενε υπομονετικά να σε χειροκροτήσεις εσύ ο ίδιος στην πρεμιέρα...

Η ηλικία των 16-17 είναι η πιο δύσκολη. Είσαι στα τελευταία σκαλιά της παιδικής σου ζωής, έχεις να πάρεις αποφάσεις μεγάλες, αποφάσεις δικές σου. Θέλεις , από την άλλη, να τρελαθείς. Να τρελαθείς με τον κόσμο, τη μουσική, των έρωτα. Έχεις τόσες επιθυμίες... Άλλες ασφαλείς και άλλες επικίνδυνες. Και συχνά έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα "ναι ή όχι". Ο αυθορμητισμός είναι εν μέρει καλό πράγμα, αλλά προσωπικά δεν τον έχω. Παίζει να είμαι το πιο αναποφάσιστο άτομο που ξέρω. Και φοβάμαι. Φοβάμαι για πολλά πράγματα. Στη μάνα μου δεν ανοίγομαι καθόλου. Φίλους έχω λίγους και καλούς. Δεν παραπονιέμαι. Τις περισσότερες φορές όμως, νιώθω ότι χάνω την ουσία. Απ'τη μια είναι σίγουρο πως "εφηβεία είναι θα περάσει". Απ'την άλλη, έχω βαρεθεί να με περιτριγυρίζει αυτό το συναίσθημα και όποτε με βλέπει λίγο ευάλωτη να με κατακλύζει... Θέλω να γίνω σκηνοθέτης της δικής μου ζωής. Ούτως ή άλλως, I suck at acting.

love is like a sin my love.

It's unfortunate that when we feel a storm,
we can roll ourselves over 'cause we're uncomfortable

Oh well the devil makes us sin

But we like it when we're spinning, in his grin.

Love is like a sin my love
For the ones that feels it the most

Look at her with her eyes like a flame

She will love you like a fly will never love you, again

Oh, ho..

It's unfortunate that when we feel a storm,
we can roll ourselves over when we're uncomfortable

Oh well the devil makes us sin

But we like it when we're spinning, in his grin.

Oh, ho,..

Love is like a sin my love
For the one that feels it the most

Look at her with her smile like a flame

She will love you like a fly will never love you, again

song of a lifetime.

Το βρήκα τυχαία και κατέληξα στο ότι με εκφράζει εκνευριστικά πολύ.

θα πεθάνεις όταν σταματήσεις να ονειροπολείς.

Αλλαγή ρεπερτορίου για σήμερα...

Αυτό το τραγούδι το είχα ακούσει αρκετές φορές παλιότερα, τυχαία.

Το άκουσα στο ραδιόφωνο τελευταία και μου άρεσε τόσο πολύ...

Εδώ και μία ώρα το έψαχνα όποτε απολαύστε το!

500 days with summer

Boy meets girl. Boy falls in love. Girl doesn't.

Tom: It's official. I'm in love with Summer.
[while Montage of Summer plays]
Tom: I love her smile. I love her hair. I love her knees. I love how she licks her lips before she talks. I love her heart-shaped birthmark on her neck. I love it when she sleeps. 

Tom: [Montage of Summer] I hate her crooked teeth. I hate her 1960s haircut. I hate her knobby knees. I hate her cockroach-shaped splotch on her neck. I hate the way she smacks her lips before she talks. I hate the way she sounds when she laughs.
[Fade to black as Swayze's "She's Like the Wind" plays briefly]
Tom: I HATE THIS SONG! 

Summer: I woke up one morning and I just knew.
Tom: Knew what?
Summer: What I was never sure of with you.

Tom: Did you ever do this, you think back on all the times you've had with someone and you just replay it in your head over and over again and you look for those first signs of trouble? 

"If Tom had learned anything... it was that you can't ascribe great cosmic significance to a simple earthly event. Coincidence, that's all anything ever is, nothing more than coincidence... Tom had finally learned, there are no miracles. There's no such thing as fate, nothing is meant to be. He knew, he was sure of it now. "

Girl at Interview: Have I seen you before? 
Tom: Me? I don't think so. 
Girl at Interview: Do you ever go to Angela's Plaza? 
Tom: Yes... That's like my favorite spot in the city. 
Girl at Interview: Yeah, except for the parking lots. 
Tom: Yeah, yeah I agree. 
Girl at Interview: Yeah, yeah I think I've seen you there. 
Tom: Really? 
Girl at Interview: Yeah... 
Tom: I haven't seen you? 
Girl at Interview: You must not have been looking... 

can't get away

introversion

via weheartit.com

Είμαι πολύ εσωστρεφές άτομο. Πολύ ντροπαλή και δεν θα σε εμπιστευτώ εύκολα. 

Λένε πως ο χαρακτήρας του ανθρώπου δε γίνεται να αλλάξει, γι'αυτό άλλωστε λέγεται και χαρακτήρας, εφόσον έχει πια χαραχθεί βαθιά μέσα του. Μπορεί βέβαια , εάν πραγματικά προσπαθήσεις, να φέρεις αυτά τα χαρακτηριστικά "στα μέτρα σου". 

Κάποια περίοδο που ήμουν σε άθλια ψυχολογική κατάσταση προσπάθησα να φέρω την εσωστρέφεια μου σε ένα επίπεδο πιο... φυσιολογικό? Τις περισσότερες φορές ένιωθα να κορο'ι'δεύω τον ίδιο μου τον εαυτό, κουλουριαζόμουν στο κρεβάτι μου και σκεφτόμουν "γιατί είναι κακό να είμαι εσωστρεφής και ντροπαλή?". Περιττό να σου πω πως για όλα έφταιγαν η εφηβεία, η εμφάνισή μου και η ιδέα μου ότι δε προσφέρω και κάτι σημαντικό, γενικά. Τα γράφω και γελάω με τον εαυτό μου, ακουγόμουν πραγματικά σαν πληγωμένο παιδάκι... 

Μόνο που τώρα πια, έχω εξελιχθεί σε ένα "παιδάκι" που γνωρίζει σιγά σιγά τον εαυτό του, τον εξερευνεί, συζητάει μαζί του, είναι πιο σίγουρη γι'αυτόν και ξέρει πως θα είναι πάντα δίπλα της... Γιατί ξες κάτι? Μόνοι μας γεννιόμαστε, μόνοι μας πεθαίνουμε... Εάν δεν έχουμε καλές σχέσεις με αυτόν που μας συντροφεύει σε όλη μας τη ζωή, από την πιο μεγάλη ευτυχία στην πιο μεγάλη αποτυχία, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. 

Κι εγώ αναπολώ εκείνες τις άθλιες στιγμές, αναπολώ και φέρνω στο μυαλό μου τους ανθρώπους που είτε με πλήγωσαν, είτε με υποτίμησαν, είτε αδιαφόρησαν χωρίς καν να προσπαθήσουν να με γνωρίσουν. Τους κοιτάζω ξανά , με κοιτάζουν κι εκείνοι με ένα παράξενο χαμόγελο, και αναρωτιέμαι πώς θα ήμουν εάν δεν με είχαν πληγώσει/υποτιμήσει. Μπορεί να μην ήμουν τώρα ντροπαλή, εσωστρεφής, μπορεί να εμπιστευόμουν εύκολα και να πληγωνόμουν ακόμη ευκολότερα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι και τα δυό αυτά μονοπάτια κάπου θα με οδηγούσαν... αυτό το κάπου φυσικά δε θα ήταν μια ουτοπία, η βροχή δε λείπει απο πουθενά. Πριν ένα χρόνο θα τους καταριόμουν όλους αυτούς, θα τους έβριζα και μετά θα κλεινόμουν περισσότερο στον εαυτό μου. 

Σήμερα θα προτιμήσω να τους πω απλά ευχαριστώ, διότι χάρη σε αυτούς και σε τόσους άλλους είμαι αυτή που είμαι και τελικά... it's not that bad.

Τέλος, χαίρομαι που είμαι εσωστρεφής, χαίρομαι που είμαι ντροπαλή, χαίρομαι που δεν εμπιστεύομαι εύκολα τους άλλους. Μπορεί όλα αυτά μερικές φορές να φέρνουν διαφόρων ειδών δυσκολίες στο δρόμο μου αλλά, ρε γαμώτο, γουστάρω αυτό το μυστήριο και , ακόμα περισσότερο, γουστάρω αυτούς που δέχονται την πρόκληση να το αντιμετωπίσουν...

Δε λένε "έχω φάει κόλλημα" ?

Αυτό ακριβώς...

Κακοήθης

Απόψε κύλησα, μίλησα με μένα καθώς λύγισα

αντίκρισα τα λάθη μου έτσι και τα συζήτησα

με την μοναξιά μου δείπνησα και την εκτίμησα

ευγενικά την άφησα να πληρώσει και ζήτησα να φύγω

και πάλι τις παλιές πληγές ανοίγω

και θίγω, αυτούς που δεν με νιώσανε στο λίγο

γιατί πάντα κρύβω κάτι για μένα για να ξεφύγω

και συνθλίβω ότι με διώχνει απο κει που ανήκω

είναι σκοτάδι, μα πάλι ψάχνω κάτι που να λάμπει

ένα σημάδι, μες στα στενά μου γρήγορο βάδην

και τροχάδην περνάνε τα χρόνια και πίσω μένουμε

μα το σημαντικότερο μένει ότι αντέχουμε

τώρα νιώσε με ρε και μη διστάζεις

μην έχεις όνειρο στην ζωή σου να διατάζεις

τώρα κοίτα πως τα πράγματα πήρανε διαστάσεις

σε φάσεις χωμένος που δεν θα τις καταλάβεις

Μανιακός

Οι μάσκες πέφτουν, εδώ που ο πόνος δεν τελειώνει

προσανατολίζομαι μέσα στη σκόνη

εδώ που λύγισα, εδώ που οι δρόμοι βγάζουνε πάντα στο πουθενά

και όλοι, χωρίς εξαίρεση μένουμε μόνοι

μες στη ζώνη του πολέμου με τα συναισθήματά μου, τις πληγές μου

σε θολές νύχτες και ατμόσφαιρες, αφηρημένες μνήμες στο γραπτό μου, ότι νιώθω

και είναι μέσα στο μυαλό μου κάπου στην άκρη του κόσμου...

Οι μάσκες πέφτουν, εδώ που ο πόνος δεν τελειώνει

προσανατολίζομαι μέσα στη σκόνη

εδώ που λύγισα, εδώ που οι δρόμοι βγάζουνε πάντα στο πουθενά

και όλοι, χωρίς εξαίρεση μένουμε μόνοι

μες στη ζώνη του πολέμου με τα συναισθήματά μου, τις πληγές μου

σε θολές νύχτες και ατμόσφαιρες, αφηρημένες μνήμες στο γραπτό μου, ότι νιώθω

και είναι μέσα στο μυαλό μου κάπου στην άκρη του κόσμου...

Κακοήθης 

Πες μου γιατί όλα κυλάνε εναντίων μας

πες μου γιατί δεν κάνεις κάτι για εμάς και τον πλησίον μας

το νου μας και είναι το μόνο που δεν είναι μείον μας

όταν κάποτε θα κάνουμε όλοι το ταμείο μας

είναι απίστευτο το πόσο εύκολα ξεχνάμε

στιγμές που ζήσαμε και είπες πως δεν φοβάμαι

μόνο μείνε δίπλα μου και μίλα μου και όλα καλά θα πάνε

εν τέλει δεν θυμάσαι τίποτα όμως θυμάμαι

Χίλια πράγματα μες στο κεφάλι μας και προσοχή

άλλοι ξεσπάνε στην μπάλα και άλλοι στην πολιτική

εγώ γιατί διάλεξα να ξεσπάω στη μουσική

μη ρωτάς και αυτό που ακούς εύχομαι να σου αρκεί

περιβολεί το μυαλό μου την καρδιά μου στα ξενύχτια μου

ότι κάνω για μένα το κάνω, κιόλα στα αρχίδια μου

μεγάλε, κάτι για την πάρτη σου εσύ κάνε

γιατί τα χρόνια φεύγουν αέρας και όλα κυλάνε.. 

Μανιακός 

Οι μάσκες πέφτουν, εδώ που ο πόνος δεν τελειώνει

προσανατολίζομαι μέσα στη σκόνη

εδώ που λύγισα, εδώ που οι δρόμοι βγάζουνε πάντα στο πουθενά

και όλοι, χωρίς εξαίρεση μένουμε μόνοι

μες στη ζώνη του πολέμου με τα συναισθήματά μου, τις πληγές μου

σε θολές νύχτες και ατμόσφαιρες, αφηρημένες μνήμες στο γραπτό μου, ότι νιώθω

και είναι μέσα στο μυαλό μου κάπου στην άκρη του κόσμου...

Οι μάσκες πέφτουν, εδώ που ο πόνος δεν τελειώνει

προσανατολίζομαι μέσα στη σκόνη

εδώ που λύγισα, εδώ που οι δρόμοι βγάζουνε πάντα στο πουθενά

και όλοι, χωρίς εξαίρεση μένουμε μόνοι

μες στη ζώνη του πολέμου με τα συναισθήματά μου, τις πληγές μου

σε θολές νύχτες και ατμόσφαιρες, αφηρημένες μνήμες στο γραπτό μου, ότι νιώθω

και είναι μέσα στο μυαλό μου κάπου στην άκρη του κόσμου...

Οι μάσκες πέφτουν, εδώ που ο πόνος δεν τελειώνει

προσανατολίζομαι μέσα στη σκόνη

εδώ που λύγισα, εδώ που οι δρόμοι βγάζουνε πάντα στο πουθενά

και όλοι, χωρίς εξαίρεση μένουμε μόνοι

μες στη ζώνη του πολέμου με τα συναισθήματά μου, τις πληγές μου

σε θολές νύχτες και ατμόσφαιρες, αφηρημένες μνήμες στο γραπτό μου, ότι νιώθω

και είναι μέσα στο μυαλό... ότι νιώθω είναι μέσα στο μυαλό μου...

Σε μια κλωστή όλοι κρατιόμαστε...

Διάβασα κάπου πως οι άνθρωποι που χρειάζεσαι στη ζωή σου είναι αυτοί που σε χρειάζονται στη δική τους. Τι γίνεται όμως όταν εσύ τους θες, αλλά τα συναισθήματα δεν είναι αμοιβαία?

Τότε τι γίνεται? Τίποτα...

Μαλακίες έγιναν. Δεν ξέρω τι έκανα λάθος. Μου τη σπάει όταν δε ξέρω τι μου γίνεται.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι η σχέση μας έχει χαλάσει και δεν ξέρω πώς σκατά να την φτιάξω...

baby steps.

Μικρές περιπλανήσεις στον κόσμο της trip-hop σκηνής...

who wants reality?

thanks for the memories.

Ένα πολύ όμορφο τριήμερο έφτασε στο τέλος του, με ένα ακόμη καλύτερο φινάλε....

Portishead.

Verse 1

And I'd give up forever to touch you
Cause I know that you feel me somehow
You're the closest to heaven that I'll ever be
And I don't want to go home right now
Verse 2

And all I can taste is this moment
And all I can breathe is your life
Cause sooner or later it's over
I just don't want to miss you tonight
Chorus

And I don't want the world to see me
Cause I don't think that they'd understand
When everything's made to be broken
I just want you to know who I am
Verse 3

And you can't fight the tears that ain't coming
Or the moment of truth in your lies
When everything seems like the movies
Yeah you bleed just to know your alive

Chorus

And I don't want the world to see me
Cause I don't think that they'd understand
When everything's made to be broken
I just want you to know who I am
Chorus

I don't want the world to see me
Cause I don't think that they'd understand
When everything's made to be broken
I just want you to know who I am

I just want you to know who I am
I just want you to know who I am
I just want you to know who I am
I just want you to know who I am 

ρε φίλε, δεν υπάρχει αυτό το κομμάτι...

terrified actually...

"Μάλλον είναι ρήξη έξω μηνίσκου"
"Θα χρειαστεί μαγνητική και πιθανότατα χειρουργείο."
ΚΕΝΟ.
Στο μυαλό μου πάλευε ο φόβος με τον θυμό, και με σύμμαχο την απελπισία κέρδισε τη μάχη.
ΚΕΝΟ.
- Πώς γίνεται να πάθεις κάτι τόσο σοβαρό κάνοντας κάτι που αγαπάς τόσο πολύ..?
- Όταν κάποια πράγματα τα θεωρείς δεδομένα, όλα μπορούν να συμβούν.Καλά να πάθεις.
- Μα δεν το είχα φανταστεί ποτέ...
ΦΟΒΑΜΑΙ.
Η ψυχολογία μου είχε φορέσει το πιο όμορφο μαύρο της φόρεμα, και τις δεκάποντες, κατάμαυρες γόβες της.
Δεν ήθελα να με αγγίζουν.
Δεν άντεχα.
Με κοιτούσαν με αυτό το λυπημένο βλέμμα που σου ραγίζει την καρδιά και υπέκυπτα...
ΚΛΑΜΑ.
Φοβάμαι για το μέλλον.
Όλα πήγαν καλά στο χειρουργείο, αλλά το πόδι μου, λέει, δε θα είναι ποτέ όπως πριν.
"Μακάρι να μη σου δημιουργήσει πρόβλημα στο μέλλον."
"Ο χορός κομμένος. Ακούς?"
Δεν αντέχω.
Όταν ξεκινάς να κάνεις κάτι, σκέφτεσαι ότι θα σου συμβεί κάτι τόσο αναπάντεχα?
Φυσικά και όχι.
Επειδή θεωρείς δεδομένο πως δεν υπάρχει περίπτωση να χτυπήσεις ας πούμε.
"Ο διάολος έχει πολλά ποδάρια." λέει η γιαγιά μου.
Καραδοκεί σε μια γωνιά περιμένοντάς σε να θεωρήσεις κάτι δεδομένο. Η υπομονή του είναι τόσο ενοχλητική, που είναι ικανός να περιμένει χρόνια... ετοιμάζει ενέδρα.
Και όταν εσύ ξεχαστείς...
ΜΠΑΜ.
Αρκετά αιφνιδιαστική κίνηση, μαλάκα.
Ωραία, μου πήρες κάτι που αγαπούσα πολύ.
Τώρα φύγε. Σπίτι σου να πας και να μην ξαναγυρίσεις.
ΦΥΓΕ.






Φοβάμαι για το μέλλον.

love me

τόσα συναισθήματα...

#

"Aυτοί που κρίνουν τη γυναίκα από την εξωτερική της εμφάνιση, δεν έχουν ερωτικές εμπειρίες. Γιατί αν είχαν, θα καταλάβαιναν ότι η γυναίκα είναι ικανή να τους δώσει πολλά περισσότερα, από εκεί που σταματάει το μάτι τους."

σχολιάστε. 

Το όνειρο του Χάιμε.

Γενικά, δεν έχω εμπειρία απο θέατρο. Έχω πάει λίγες φορές τα όσα χρόνια ζω σε αυτόν τον πλανήτη, είτε επειδή δε βόλευαν οι δουλειές των μεγάλων δυνάμεων, είτε επειδή απλά δεν ήταν στο πρόγραμμα.

Τα Χριστούγεννα ,λοιπόν, παρακολουθήσαμε μια παράσταση εν ονόματι "Το όνειρο του Χάιμε" απο το συγγραφέα Πάνο Μπρατάκο σε σκηνοθεσία του Γιάννη Ρήγα. Πρόκειται για ένα σκληρό παραμύθι ενηλικίωσης που επαναδιατυπώνει την ιστορία του Άμλετ στη σύγχρονη εποχή. 

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Μια φορά και έναν καιρό
όχι τόσο μακρινό
-ίσως τον σημερινό;-
ένα αγόρι ευγενικό
και λιγάκι ντροπαλό
κλείνει χρόνια δεκαοχτώ
και με τρόπο μαγικό:
ΠΕΘΑΙΝΕΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ
Ε, από κει και πέρα γίνεται χαμός. Ο ευγενής νέος, χτυπημένος αλύπητα από την Μοίρα, καλείται να ωριμάσει απότομα, για να τα βγάλει πέρα με τους σκληρούς κανόνες της ζωής των «μεγάλων». Για να τα καταφέρει πρέπει να επιστρατεύσει όλες του τις δυνάμεις, τις οποίες φυσικά δεν έχει προλάβει να ανακαλύψει ακόμα (γιατί ΚΑΝΕΝΑ κοινωνικό σύστημα δεν θα πάρει ποτέ στα σοβαρά μια τέτοια τραγική πιθανότητα). Η Μοίρα βέβαια δεν θα κάτσει να τον περιμένει με σταυρωμένα χέρια. Θα τον χαστουκίσει, θα τον ποδοπατήσει, θα τον τσαλακώσει ανελέητα, ασταμάτητα και αδυσώπητα, μέχρι να ξυπνήσει τον Ήρωα μέσα του. Γιατί, όταν ξυπνήσει ο Ήρωας- θα χυθεί αίμα ΑΙΜΑ Α Ι Μ Α
Αυτή εδώ είναι η περιπέτειά του
Την έχουμε ζήσει όλοι μας
Άλλοι πιο όμορφα και άλλοι πιο άσχημα
Κάποιοι την περιμέναμε πώς και τι
Μερικοί κάναμε τα στραβά μάτια
Κανείς δεν κατάφερε να πάρει αναβολή επ` αόριστον
Ελάχιστοι βέβαια κατέληξαν σε ένα μόνιμο «τρελόχαρτο»:
Δεν μπόρεσαν να σκοτώσουν το αγόρι εντός τους:
Δεν πρόλαβαν να κοιμήσουν ξανά τον οργισμένο Ήρωα:
Αναπαύονται χορτασμένοι από την αδιάκοπη Μάχη
Μέχρι να ΞΥΠΝΗΣΟΥΝ
(γιατί ΚΑΝΕΝΑ κοινωνικό σύστημα δεν θα πάρει ποτέ στα σοβαρά μια τέτοια ΤΡΑΓΙΚΗ; πιθανότητα)
ΠΟΣΟ ΜΑΚΡΙΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΑΝΤΡΑΣ;

ΠΑΝΟΣ ΜΠΡΑΤΑΚΟΣ

source 

Για να πω και τη γνώμη μου - για την οποία έκανα και το συγκεκριμένο post xd - αυτή η παράσταση με μπέρδεψε τόσο πολύ. Απο ένα σημείο και μετά πάσχιζα να καταλάβω τι απο αυτά που βλέπω είναι πραγματικότητα, και τι όχι... Ξέρεις, πιστεύω οτι αυτό είναι και το ωραίο. Να σε καθηλώνει κάτι, να προσπαθείς να το εξηγήσεις, να μην μπορείς, αλλά να πεισμώνεις και να λες "Όχι ρε φίλε, θα σε καταλάβω που θα πάει!". Οι ερμηνείες ήταν πολύ καλές απ'όλους τους ηθοποιούς - έτσι κρίνει το άπειρο μυαλουδάκι μου, η σκηνή δεν ήταν η κλασική σκηνή θεάτρου, αλλά τετράγωνη, οι ηθοποιοί δρούσαν λίγα μέτρα μακριά σου και αυτό σε ωθούσε να εμβαθύνεις στην ιστορία, στους χαρακτήρες, στα συναισθήματα. Στο τέλος της παράστασης, ένιωσα όμορφα.

Η μυστική παπαρούνα.

Λοιπόν τότες έγινε μιαν αποκάλυψη! Μόλις ξεφούσκωσε αυτό το σακί, χαμήλωσε η καμπούρα του και ξεσκέπασε στα μάτια μου μια μικρήν ευτυχία. Αχ, μου 'καμε τόσο καλό στην ψυχή, λίγο ακόμα και θα πατούσα μια τσιριξιά χαρά.
Ήταν ένα λουλούδι εκεί! Συλλογίσου. Ένα λουλούδι είχε φυτρώσει εκεί μέσα στους σαπρακιασμένους γεώσακους. Και μου φανερώθηκε έτσι ξαφνικά τούτη τη νύχτα που 'ναι γιομάτη θάματα. Απόμεινα να το βλέπω σχεδόν τρομαγμένος. Τ' άγγισα με χτυποκάρδι, όπως αγγίζεις ένα βρέφος στο μάγουλο. Είναι μια παπαρούνα. Μια τόση δα μεγάλη, καλοθρεμμένη παπαρούνα, ανοιγμένη σαν μικρή βελουδένια φούχτα.
Αν μπορούσε να τη χαρεί κανένας μέσα στο φως του ήλιου, θα 'βλεπε πως ήταν άλικη, μ' έναν μαύρο σταυρό στην καρδιά, με μια τούφα μαβιές βλεφαρίδες στη μέση. Είναι καλοθρεμμένο λουλούδι, γεμάτο χαρά, χρώματα και γεροσύνη. Το τσουνί του είναι ντούρο και χνουδάτο. Έχει κι ένα κόμπο που δεν άνοιξε ακόμα. Κάθεται κλεισμένος σφιχτά μέσα στην πράσινη φασκιά του και περιμένει την ώρα του. Μα δεν θ' αργήσει ν' ανοίξει κι αυτός. Και θα 'ναι δυο λουλούδια τότες! Δυο λουλούδια μέσα στο περιβόλι του Θανάτου. Αιστάνουμαι συγκινημένος ξαφνικά ως τα κατάβαθα της ψυχής.

Δίνεις εσύ πια σημασία σε κάτι τόσο απλό, τόσο αδιάφορο όσο μια παπαρούνα? Στο κάτω κάτω ένα λουλούδι είναι. 'Έτσι? Τι έχει να σου προσφέρει ένα λουλούδι ώστε να το παρομοιάσεις με το απαλό δέρμα ενός μωρού? Τίποτα Εσύ προσπαθείς να βρεις κάποιο νόημα ψάχνοντας στα μεγάλα, τα μεγαλόπρεπα και τα "σημαντικά". Και όταν περάσει ο καιρός, και δεν έχεις βρει τίποτα απολύτως εκτός απο βρωμιά και ανουσιότητα, αρχίζεις να αναρωτιέσαι "Τι στο διάολο γίνεται?" "Που πάμε?" "Ποιος είμαι?" Ψάχνεις απεγνωσμένα κάτι να πιαστείς - δε συνηθίζεις να προσεύχεσαι στον Θεό για να σε έχει καλά - Κι όμως καμιά στιγμή σε όλη αυτή την κωλοδιαδρομή της ζωής σου δεν σκέφτηκες πως ευτυχία, ολοκλήρωση και αισιοδοξία θα σου προσφέρει κάτι τόσο... μηδαμινό. Και δεν λέω μόνο για ένα λουλουδάκι... Λέω για τον ήλιο όταν ξυπνάς το πρωί, το δροσερό αεράκι που μαστιγώνει το προσωπό σου ελαφρά αλλά εσένα δε σε νοιάζει σε ποια κατεύθυνση είναι το μαλλί. Λέω για μια σύντομη αλλά τόσο ζεστή αγκαλιά απο ένα σημαντικό για σένα πρόσωπο, ένα "Σ'αγαπώ" στο κινητό σου την πιο άκυρη στιγμή της μέρας που σε κάνει να χαμογελάς. Για όλα αυτά λέω. H ρουτίνα σε έχει τυφλώσει. Δε παρατηρείς πια αυτά τα μικρά πράγματα που μπορεί να σου δώσουν την μεγαλύτερη ευχαρίστηση. Μην το αρνηθείς. Αυτή είναι η αλήθεια. Μπορεί να μην είναι πάντα έτσι, ναι, μπορεί κάποιες φορές να τα προσέχεις και να είσαι καλά, αλλά και συ ο ίδιος ξέρεις πως μετά απο λίγο τα ξεχνάς. Και γω το ξέρω, γιατί και γω σε μια παρόμοια φάση είμαι. Έχω σταματήσει να παρατηρώ. Και λυπάμαι γι'αυτό.

Το απόσπασμα είναι απο  το κείμενο το Στρατή  Μυριβήλη "H Mυστική Παπαρούνα".

Μπορεί αυτός να μιλάει για έναν χτυπημένο στρατιώτη μέσα σε ένα χαράκωμα, απ'έξω όλοι εχθροί, και η παπαρούνα η μοναδική του ελπίδα. Αν το καλοσκεφτείτε όμως, εδώ παίζει μια πολύ ενδιαφέρουσα παρομοίωση.