terrified actually...

"Μάλλον είναι ρήξη έξω μηνίσκου"
"Θα χρειαστεί μαγνητική και πιθανότατα χειρουργείο."
ΚΕΝΟ.
Στο μυαλό μου πάλευε ο φόβος με τον θυμό, και με σύμμαχο την απελπισία κέρδισε τη μάχη.
ΚΕΝΟ.
- Πώς γίνεται να πάθεις κάτι τόσο σοβαρό κάνοντας κάτι που αγαπάς τόσο πολύ..?
- Όταν κάποια πράγματα τα θεωρείς δεδομένα, όλα μπορούν να συμβούν.Καλά να πάθεις.
- Μα δεν το είχα φανταστεί ποτέ...
ΦΟΒΑΜΑΙ.
Η ψυχολογία μου είχε φορέσει το πιο όμορφο μαύρο της φόρεμα, και τις δεκάποντες, κατάμαυρες γόβες της.
Δεν ήθελα να με αγγίζουν.
Δεν άντεχα.
Με κοιτούσαν με αυτό το λυπημένο βλέμμα που σου ραγίζει την καρδιά και υπέκυπτα...
ΚΛΑΜΑ.
Φοβάμαι για το μέλλον.
Όλα πήγαν καλά στο χειρουργείο, αλλά το πόδι μου, λέει, δε θα είναι ποτέ όπως πριν.
"Μακάρι να μη σου δημιουργήσει πρόβλημα στο μέλλον."
"Ο χορός κομμένος. Ακούς?"
Δεν αντέχω.
Όταν ξεκινάς να κάνεις κάτι, σκέφτεσαι ότι θα σου συμβεί κάτι τόσο αναπάντεχα?
Φυσικά και όχι.
Επειδή θεωρείς δεδομένο πως δεν υπάρχει περίπτωση να χτυπήσεις ας πούμε.
"Ο διάολος έχει πολλά ποδάρια." λέει η γιαγιά μου.
Καραδοκεί σε μια γωνιά περιμένοντάς σε να θεωρήσεις κάτι δεδομένο. Η υπομονή του είναι τόσο ενοχλητική, που είναι ικανός να περιμένει χρόνια... ετοιμάζει ενέδρα.
Και όταν εσύ ξεχαστείς...
ΜΠΑΜ.
Αρκετά αιφνιδιαστική κίνηση, μαλάκα.
Ωραία, μου πήρες κάτι που αγαπούσα πολύ.
Τώρα φύγε. Σπίτι σου να πας και να μην ξαναγυρίσεις.
ΦΥΓΕ.






Φοβάμαι για το μέλλον.