Το όνειρο του Χάιμε.

Γενικά, δεν έχω εμπειρία απο θέατρο. Έχω πάει λίγες φορές τα όσα χρόνια ζω σε αυτόν τον πλανήτη, είτε επειδή δε βόλευαν οι δουλειές των μεγάλων δυνάμεων, είτε επειδή απλά δεν ήταν στο πρόγραμμα.

Τα Χριστούγεννα ,λοιπόν, παρακολουθήσαμε μια παράσταση εν ονόματι "Το όνειρο του Χάιμε" απο το συγγραφέα Πάνο Μπρατάκο σε σκηνοθεσία του Γιάννη Ρήγα. Πρόκειται για ένα σκληρό παραμύθι ενηλικίωσης που επαναδιατυπώνει την ιστορία του Άμλετ στη σύγχρονη εποχή. 

ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Μια φορά και έναν καιρό
όχι τόσο μακρινό
-ίσως τον σημερινό;-
ένα αγόρι ευγενικό
και λιγάκι ντροπαλό
κλείνει χρόνια δεκαοχτώ
και με τρόπο μαγικό:
ΠΕΘΑΙΝΕΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΟΥ
Ε, από κει και πέρα γίνεται χαμός. Ο ευγενής νέος, χτυπημένος αλύπητα από την Μοίρα, καλείται να ωριμάσει απότομα, για να τα βγάλει πέρα με τους σκληρούς κανόνες της ζωής των «μεγάλων». Για να τα καταφέρει πρέπει να επιστρατεύσει όλες του τις δυνάμεις, τις οποίες φυσικά δεν έχει προλάβει να ανακαλύψει ακόμα (γιατί ΚΑΝΕΝΑ κοινωνικό σύστημα δεν θα πάρει ποτέ στα σοβαρά μια τέτοια τραγική πιθανότητα). Η Μοίρα βέβαια δεν θα κάτσει να τον περιμένει με σταυρωμένα χέρια. Θα τον χαστουκίσει, θα τον ποδοπατήσει, θα τον τσαλακώσει ανελέητα, ασταμάτητα και αδυσώπητα, μέχρι να ξυπνήσει τον Ήρωα μέσα του. Γιατί, όταν ξυπνήσει ο Ήρωας- θα χυθεί αίμα ΑΙΜΑ Α Ι Μ Α
Αυτή εδώ είναι η περιπέτειά του
Την έχουμε ζήσει όλοι μας
Άλλοι πιο όμορφα και άλλοι πιο άσχημα
Κάποιοι την περιμέναμε πώς και τι
Μερικοί κάναμε τα στραβά μάτια
Κανείς δεν κατάφερε να πάρει αναβολή επ` αόριστον
Ελάχιστοι βέβαια κατέληξαν σε ένα μόνιμο «τρελόχαρτο»:
Δεν μπόρεσαν να σκοτώσουν το αγόρι εντός τους:
Δεν πρόλαβαν να κοιμήσουν ξανά τον οργισμένο Ήρωα:
Αναπαύονται χορτασμένοι από την αδιάκοπη Μάχη
Μέχρι να ΞΥΠΝΗΣΟΥΝ
(γιατί ΚΑΝΕΝΑ κοινωνικό σύστημα δεν θα πάρει ποτέ στα σοβαρά μια τέτοια ΤΡΑΓΙΚΗ; πιθανότητα)
ΠΟΣΟ ΜΑΚΡΙΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΦΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΑΝΤΡΑΣ;

ΠΑΝΟΣ ΜΠΡΑΤΑΚΟΣ

source 

Για να πω και τη γνώμη μου - για την οποία έκανα και το συγκεκριμένο post xd - αυτή η παράσταση με μπέρδεψε τόσο πολύ. Απο ένα σημείο και μετά πάσχιζα να καταλάβω τι απο αυτά που βλέπω είναι πραγματικότητα, και τι όχι... Ξέρεις, πιστεύω οτι αυτό είναι και το ωραίο. Να σε καθηλώνει κάτι, να προσπαθείς να το εξηγήσεις, να μην μπορείς, αλλά να πεισμώνεις και να λες "Όχι ρε φίλε, θα σε καταλάβω που θα πάει!". Οι ερμηνείες ήταν πολύ καλές απ'όλους τους ηθοποιούς - έτσι κρίνει το άπειρο μυαλουδάκι μου, η σκηνή δεν ήταν η κλασική σκηνή θεάτρου, αλλά τετράγωνη, οι ηθοποιοί δρούσαν λίγα μέτρα μακριά σου και αυτό σε ωθούσε να εμβαθύνεις στην ιστορία, στους χαρακτήρες, στα συναισθήματα. Στο τέλος της παράστασης, ένιωσα όμορφα.