Λοιπόν τότες έγινε μιαν αποκάλυψη! Μόλις ξεφούσκωσε αυτό το σακί, χαμήλωσε η καμπούρα του και ξεσκέπασε στα μάτια μου μια μικρήν ευτυχία. Αχ, μου 'καμε τόσο καλό στην ψυχή, λίγο ακόμα και θα πατούσα μια τσιριξιά χαρά.
Ήταν ένα λουλούδι εκεί! Συλλογίσου. Ένα λουλούδι είχε φυτρώσει εκεί μέσα στους σαπρακιασμένους γεώσακους. Και μου φανερώθηκε έτσι ξαφνικά τούτη τη νύχτα που 'ναι γιομάτη θάματα. Απόμεινα να το βλέπω σχεδόν τρομαγμένος. Τ' άγγισα με χτυποκάρδι, όπως αγγίζεις ένα βρέφος στο μάγουλο. Είναι μια παπαρούνα. Μια τόση δα μεγάλη, καλοθρεμμένη παπαρούνα, ανοιγμένη σαν μικρή βελουδένια φούχτα.
Αν μπορούσε να τη χαρεί κανένας μέσα στο φως του ήλιου, θα 'βλεπε πως ήταν άλικη, μ' έναν μαύρο σταυρό στην καρδιά, με μια τούφα μαβιές βλεφαρίδες στη μέση. Είναι καλοθρεμμένο λουλούδι, γεμάτο χαρά, χρώματα και γεροσύνη. Το τσουνί του είναι ντούρο και χνουδάτο. Έχει κι ένα κόμπο που δεν άνοιξε ακόμα. Κάθεται κλεισμένος σφιχτά μέσα στην πράσινη φασκιά του και περιμένει την ώρα του. Μα δεν θ' αργήσει ν' ανοίξει κι αυτός. Και θα 'ναι δυο λουλούδια τότες! Δυο λουλούδια μέσα στο περιβόλι του Θανάτου. Αιστάνουμαι συγκινημένος ξαφνικά ως τα κατάβαθα της ψυχής.
Δίνεις εσύ πια σημασία σε κάτι τόσο απλό, τόσο αδιάφορο όσο μια παπαρούνα? Στο κάτω κάτω ένα λουλούδι είναι. 'Έτσι? Τι έχει να σου προσφέρει ένα λουλούδι ώστε να το παρομοιάσεις με το απαλό δέρμα ενός μωρού? Τίποτα Εσύ προσπαθείς να βρεις κάποιο νόημα ψάχνοντας στα μεγάλα, τα μεγαλόπρεπα και τα "σημαντικά". Και όταν περάσει ο καιρός, και δεν έχεις βρει τίποτα απολύτως εκτός απο βρωμιά και ανουσιότητα, αρχίζεις να αναρωτιέσαι "Τι στο διάολο γίνεται?" "Που πάμε?" "Ποιος είμαι?" Ψάχνεις απεγνωσμένα κάτι να πιαστείς - δε συνηθίζεις να προσεύχεσαι στον Θεό για να σε έχει καλά - Κι όμως καμιά στιγμή σε όλη αυτή την κωλοδιαδρομή της ζωής σου δεν σκέφτηκες πως ευτυχία, ολοκλήρωση και αισιοδοξία θα σου προσφέρει κάτι τόσο... μηδαμινό. Και δεν λέω μόνο για ένα λουλουδάκι... Λέω για τον ήλιο όταν ξυπνάς το πρωί, το δροσερό αεράκι που μαστιγώνει το προσωπό σου ελαφρά αλλά εσένα δε σε νοιάζει σε ποια κατεύθυνση είναι το μαλλί. Λέω για μια σύντομη αλλά τόσο ζεστή αγκαλιά απο ένα σημαντικό για σένα πρόσωπο, ένα "Σ'αγαπώ" στο κινητό σου την πιο άκυρη στιγμή της μέρας που σε κάνει να χαμογελάς. Για όλα αυτά λέω. H ρουτίνα σε έχει τυφλώσει. Δε παρατηρείς πια αυτά τα μικρά πράγματα που μπορεί να σου δώσουν την μεγαλύτερη ευχαρίστηση. Μην το αρνηθείς. Αυτή είναι η αλήθεια. Μπορεί να μην είναι πάντα έτσι, ναι, μπορεί κάποιες φορές να τα προσέχεις και να είσαι καλά, αλλά και συ ο ίδιος ξέρεις πως μετά απο λίγο τα ξεχνάς. Και γω το ξέρω, γιατί και γω σε μια παρόμοια φάση είμαι. Έχω σταματήσει να παρατηρώ. Και λυπάμαι γι'αυτό.
Το απόσπασμα είναι απο το κείμενο το Στρατή Μυριβήλη "H Mυστική Παπαρούνα".
Μπορεί αυτός να μιλάει για έναν χτυπημένο στρατιώτη μέσα σε ένα χαράκωμα, απ'έξω όλοι εχθροί, και η παπαρούνα η μοναδική του ελπίδα. Αν το καλοσκεφτείτε όμως, εδώ παίζει μια πολύ ενδιαφέρουσα παρομοίωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου