
Είναι μερικές στιγμές που δε θέλω να μιλήσω με κανέναν.
Ούτε με φίλες,
ούτε με γνωστούς,
ούτε με αγνώστους.
Δε θέλω καμιά επικοινωνία. Εκείνες τις στιγμές δε θέλω να μου μιλάς.
Γιατί απλά θα απογοητευτείς.
Κι εγώ απλά θέλω την ησυχία μου.
Εκείνες τις στιγμές δεν είμαι χαρούμενη.
Δεν είμαι ούτε λυπημένη, όμως.
Βρίσκομαι σε μια ενδιάμεση κατάσταση, αδράνειας πιθανώς. Δεν χαίρομαι γι'αυτό το γεγονός.
ούτε για εκείνο.
Ενώ θα... έπρεπε. Γι'αυτό είναι η φίλοι εξάλλου, έτσι?
δεν είμαι κακός άνθρωπος. Μπορεί να σκέφτομαι κακά πράγματα sometimes.
Αλλά το κακό είναι σχετικό... αφού για μένα μπορεί να είναι και για σένα όχι.
Δεν έχω την ανάγκη να φύγω κάπου, όπου δε θα με ξέρει κανείς.
Δεν ωφελεί.
Μερικές φορές θα 'θελα να είμαι αόρατη.
Πάω στοίχημα ότι θα έχει πολύ ενδιαφέρον,
ξέρεις, να παρατηρείς τους ανθρώπους, επίμονα, χωρίς φόβο
να βλέπεις ποιοι είναι στην πραγματικότητα και ποιοι φαίνεται να είναι.
Κάτι τέτοιες στιγμές, θέλω απλά ησυχία.
Κάτι τέτοιες στιγμές, κράτα τις ανούσιες μαλακίες για την πάρτη σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου