Στο δρόμο για το σπίτι σήμερα, παρατήρησα ένα δέντρο. Βασικά, όχι δέντρο ακριβώς, αλλά ένα μεγάλο όμορφο φυτό με ροζ λουλούδια. Το δημοτικό μου ήταν γεμάτο με τέτοια φυτά, όπως και με όλων των ειδών τα δέντρα, εφόσον ουσιαστικά βρισκόταν στην αρχή του δάσους. Φανταστική περιοχή...Θυμάμαι λίγο πιο μακριά υπήρχε ένα ξύλινο σπίτι -παρατημένο φαινόταν- και κατά καιρούς βλέπαμε έναν ηλικιωμένο κύριο εκεί κοντά. Το τι σενάρια φτιάχναμε, δε λέγεται! Ότι και καλά αυτό το σπίτι ήταν στοιχειωμένο και αυτός ο γεράκος σκότωνε όποιο παιδάκι προσπαθούσε να εξερευνήσει το παράξενο σπίτι... (Ακόμη δεν είχαμε αρχίσει να βλέπουμε θρίλερ...)
Επίσης, μας πήγαιναν εκδρομή σε μια περιοχή μέσα στο δάσος. Για να φτάσουμε κάναμε αρκετό δρόμο. Περνούσαμε μέσα από το δάσος και ανηφορίζαμε για λίγο. Τότε δεν είχε δέντρα, μονάχα ξερά χόρτα και μεγάλες, ατσούμπαλα τοποθετημένες πέτρες. Όταν φτάναμε, περνούσαμε μια μικρή ξύλινη πόρτα. Η ατμόσφαιρα ήταν καθαρή και το πράσινο των δέντρων πανέμορφο. Το κελάηδισμα των πουλιών ολοκλήρωνε διακριτικά το όμορφο τοπίο. Δύο-τρεις κούνιες, μια τραμπάλα, μια μικρή τσουλήθρα και κάτι άλλα παράξενα παιχνίδια άραζαν ανέπαφα στο ξερό έδαφος. Ήταν σαν να ζωντάνευαν κάθε φορά που τα παιδιά έπαιζαν μαζί τους. Σαν να ήταν νεκρά όλον τον υπόλοιπο χρόνο.
Παραπέρα, ένα μεγάλο ξύλινο υπόστεγο που προστάτευε από τον ήλιο δύο-τρία μεγάλα σε μήκος τραπέζια, στα οποία φυσικά τρώγαμε το κολατσιό μας. Όταν τελείωνε, κι άλλο παιχνίδι ερχόταν να κάνει τη μέρα ακόμη πιο χαρούμενη...
Θυμάμαι μια φορά ότι είχαμε βρει κρεμασμένα από ένα δέντρο κάτι κόκαλα. Προφανώς, κάποιοι κυνηγοί τα είχαν αφήσει εκεί. Αλλά ως μικρά που ήμασταν, δε σκεφτόμασταν το λογικό...
Η φαντασία οργίαζε κι εμείς από τη μια στιγμή στην άλλη γινόμασταν εξερευνητές ενός αλλόκοτου κόσμου. Το μόνο που χαλούσε αυτή τη φαντασίωση ήταν ένα μεγαλούτσικο γήπεδο μπάσκετ αρκετά μέτρα βορειότερα, που κάθε φορά γέμιζε με παιδικά, ανέμελα γέλια.
VB
